Nasze społeczeństwo od zawsze charakteryzowało się kultem młodości i wiecznego piękna. Czasem mam wrażenie, że młodość tak bardzo wszczepiła się w nasze umysł, że staramy się oszukać samych siebie.
Wiele zabiegów medycznych, ingerencje chirurgiczne i ciągłe wizyty w gabinecie medycyny estetycznej to dzisiaj obraz wielkich miast, gdzie nie ma miejsca na starość.
Ogólnie, starość to pojęcie, które do końca nie zostało zdefiniowane, zarówno przez nauki biologiczne, jak i społeczne. Starość traktujemy raczej jako zjawisko i pewną fazę życia.
Postępujące zmiany społeczno - ekonomiczne i rozwój medycyny przyczyniły się do wydłużenia ludzkiego życia. Ponadto, starość jest nieunikniona. Możemy przed nią uciekać, ale faktem jest to, że starzejemy się wszyscy. Jednak starość przebiega w różny sposób i ma wiele oblicz.
Samo starzenie to proces polegający na zmniejszeniu się rezerwy czynnościowej narządów, które zmniejszają możliwość zachowania równowagi wewnątrzustrojowej. Starzenie przede wszystkim zależy od sposobu i warunków życia. Ponadto, Światowa Organizacja Zdrowia za początek starości uznaje 60. rok życia.
Do najważniejszych problemów ludzi starszych można zaliczyć samotność, chorobę, inwalidztwo i życie w ubóstwie. Mimo wielu technologii ułatwiających życie jak na przykład protezy elastyczne, życie starszych to często eliminacja ze społeczeństwa.
Starość jest bardzo trudnym okresem, każdy człowiek powinien się do tego odpowiednio przygotować. Na ten okres mają wpływ różne czynniki. Na pewno największym problemem ludzi starszych jest samotność. Model rodziny się zmienia, a seniorzy często żyją w domach swych dzieci.